''Gwiazd naszych wina'' John Green

źródło: LC

Tytuł oryginału: The Fault In Our Stars

Seria: --

Wydawnictwo: Bukowy las

Liczba stron: 312

Data wydania: 6 lutego 2013

‘’To tylko nasza, a nie gwiazd naszych wina.’’

Dość długo zastanawiałam się jak zacząć pisać ta recenzję. Bałam się, że słowa których użyję nie określą w pełni tego jaką to niezwykłą książką jest ‘’Gwiazd naszych wina’’. Bałam się również tego, pozwolę sobie zacytować: ‘’Pisanie grzebie, a nie wskrzesza’’, czyli że po przeczytaniu tej książki po prostu o niej zapomnę i nie wspomnę już ją więcej. Jakby to był zamknięty temat, a nie chcę by tak było. Chcę by trwała w mojej pamięci jak najdłużej.

‘’W miarę jak czytał, zakochiwałam się w nim tak, jakbym zapadała w sen: najpierw powoli, a potem nagle i całkowicie.’’

Szesnastoletnia Hazel choruje na raka i tylko dzięki cudownej terapii jej życie zostało przedłużone o kilka lat. Jednak nie chodzi to szkoły, nie ma przyjaciół, nie funkcjonuje jak inne dziewczyny w jej wieku, zmuszona do taszczenia ze sobą butli z tlenem i poddawania się ciężkim kuracjom. Nagły zwrot w jej życiu następuje, gdy na spotkaniu grupy wsparcia dla chorej młodzieży poznaje niezwykłego chłopaka. Angusuts jest nie tylko wspaniały, ale również, co zaskakuje Hazel, bardzo nią zainteresowany.//LC

‘’Nie masz wpływu na to, że ktoś cię zrani na tym świecie, staruszku, ale masz coś do powiedzenia na temat tego, kim ta osoba będzie. Podoba mi się mój wybór.’’

Pokochałam szczerze wszystkich bohaterów tej historii. Każdy miał w sobie coś dzięki czemu nie dało się ich polubić. Hazel upartość i stanowczość, co w niej podziwiam, Gus chęć zaistnienia i poczucie humoru oraz Isaac, który potrafił podnieść się u upadku, jakim była utrata dziewczyny i wzroku. Każdy na własny sposób radził sobie ze zbliżającym się końcem, nie poddawał się i trwał dalej.

‘’Moje idee to gwiazdy, które nie potrafię ułożyć w konstelacje.’’

Czytając albo uśmiechałam się albo płakałam… lub jedno i drugie. Uśmiech poprzez mokre oczy, kiedy to prawie nic nie widzi się przez łzy. Już dawno tak nie płakałam, a nie należę do osób jawnie pokazujących swoje uczucia. Pan Green nie owija w bawełnę. Otwarcie i bez zbędnych dramatów pisze o tym co mogłoby spotkać nas lub naszych bliskich. Nie próbuje na siłę wciskać nic łzawego. Po prostu to, że przez to płaczesz lub śmiejesz się jest najzwyczajniej naturalne, niewymuszone. Nawet teraz dwa dni po przeczytaniu nadal czuję w sercu pustkę, gdy tylko przypomnę sobie któryś z fragmentów.

‘’Niektóre wieczności są większe niż inne.’’

Już zanim zabrałam się za GNW wiedziałam jak się zakończy. Jednak czytając podświadomie, czy świadomie ignorowałam to i nie dopuszczałam do siebie. Cały czas wmawiałam sobie, że wszystko zakończy się dobrze i poniekąd tak się stało… tylko, że inaczej niżbym chciała. I to następny pozytyw pana Greena. Nie pisze tego, czego się od niego oczekuje, bo nie zawsze to jest to co jest dla nas czytelników najlepsze. To sprawia, że kocham tą historię jeszcze bardziej; brak utartych schematów.

‘’Może <okej> będzie naszym <zawsze>.’’

Ta książka skłania do refleksji. Nie tylko nad śmiercią, ale przede wszystkim nad życiem. Hazel i Gus starają się żyć najlepiej jak potrafią mimo, że wiedzą, iż to życie nie będzie długie. Mają swoje marzenia i cele i próbują je wypełnić. Ale czy my też tak postępujemy? Czy staramy się w pełni wykorzystać dany nam czas?

10/10