''Wypowiedź jej imię'' James Dawson

Tytuł oryginału: Say Her Name
Seria: --
Tłumaczenie: Marcin Sieduszewski
Wydawnictwo: YA!
Liczba stron: 272
Data wydania: 3 czerwca 2015

Trójka nastoletnich przyjaciół w noc Halloween przyzywa ducha legendarnej Krwawej Mary. To, co miało być zabawą, zmienia się w koszmar i dramatyczną walkę o przetrwanie. Bobby, jej przyjaciółka Naya i przystojny Caine muszą się zmierzyć z nawiedzającą ich w snach upiorną siłą mieszkającą po drugiej stronie lustra. Nastolatkowie odkrywają tajemnicę z połowy XX wieku. Odnajdują jedyną ofiarę, która umknęła Krwawej Mary i od lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Czego upiór pragnie naprawdę – ukojenia czy zemsty?

          Czytam i oglądam wszystko co ma związek z historią Krwawej Mary. To jest taka moja mała mania (jedna z wielu z resztą). Potrafiłam nawet oglądać po kilka razy odcinki w serialach, w których pojawia się ten wątek. Dlatego, jak tylko pojawiły się zapowiedzi Wypowiedz jej imię, od początku zdawałam sobie sprawę, iż przeczytanie jej jest tylko kwestią czasu. I tak też się stało. Lewie kilka dni temu pożyczyłam Wypowiedz jej imię od koleżanki i w ciągu zaledwie dwóch dni uporałam się z całą tą pozycją.

''Bobbie przyszło do głowy, że może tak właśnie powinno się mierzyć faktyczną długość czyjegoś życia – do momentu śmierci ostatniej pamiętającej cię osoby; dopóki ludzie nie przestaną składać kwiatów na twoim grobie.''

          Spodobał mi się charakter głównej bohaterki, Bobbie (w przeciwieństwie do jej imienia, które kojarzyło się i kojarzy mi się nadal z nadętą chearladerką). Początkowo taka nieśmiała, niepewna siebie w towarzystwie chłopaków, nagle zamienia się w odważną, pełną desperackiego pragnienia przeżycia dziewczynę, która nie poddaje się nawet, kiedy wygrana wydaje się być niemożliwa. Ta nagła zmiana nie wydawała mi się wymuszona lub sztuczna, wręcz przeciwnie była naturalna w pełni zrozumiała w kontekście wszystkich wydarzeń. Natomiast jej przyjaciółka, Naya już tak bardzo nie przypadła mi do gustu. Odniosłam wrażenie, że była mocna tylko gębie. Rzuciło mi się to w oczy zwłaszcza na początku, kiedy wywoływali Krwawą Mary. Początkowo zarzekała się, że to tylko głupota i udowodni wszystkim, że w ogóle się nie boi, a i tak koniec końców wyszło na to, że dużo brakuje jej do opanowania Bobbie. Cain również nie zdobył mojego serca, czasami nawet wydawało mi się, że jest najbardziej strachliwy z całej tej trójki. A po chłopaku spodziewałam się czegoś więcej. O wiele więcej.

''Najpierw przetrwanie, potem całowanie.''

          Sama historia o Mary bardzo mnie zaintrygowała. Autor, co prawda nie uniknął kilku drobnych schematów, ale całość była już obiecująca. Mary W. (nie mogę sobie przypomnieć jej nazwiska ;p) od początku do końca pozostała postacią (duchem, upiorem itp. itd.) z wieloma tajemnicami i niedopowiedzianymi historiami. Do samego końca nie można stwierdzić, czy była ofiarą, czy dręczycielką, niespokojną duszą, czy przerażającym upiorem. To poczucie niepewności, czasami również kompletnego zdezorientowania towarzyszy przez całą książkę. A końcówka, sama końcówka już po momencie kulminacyjnym, wraz z epilogiem pozostawiają po sobie kolejny zamęt. I to chyba właśnie tę końcówkę polubiłam najbardziej. Ponieważ nagle wszystko wywraca się do góry nogami, w sposób, który nie można nie podziwiać.

''[...] od niektórych osób bije mocniejszy blask niż od innych, i nie ma to nic wspólnego z ich wyglądem.''

          Co to byłaby za historia kierowana do młodzieży bez wątku miłosnego? Nawet w Wypowiedz jej imię on się pojawia. Ale nie martwcie się! Nawet nie jest na drugim planie, a pojawia się jedynie w tle wszystkiego innego. Przyznam szczerze, że gdyby nie nawiązania do historii Mary, cały ten wątek, jak dla mnie, nie musiałby się w ogóle pojawić. I bez niego historia sama w sobie jest ciekawa, nie potrzebne byłby dodatkowe wątki.

''Zrozumiała, że jej starania mające na celu wmieszanie się w tłum i bycie niezauważaną sprawiły, iż wiodła bezbarwną egzystencję, której monotonie rekompensowała jej jedynie fikcja literacka.''

          Pomimo, iż jest to horror (młodzieżowy, ale nadal horror) nie poczułam ani grama strachu. W najlepszych momentach był to jedynie minimalny niepokój lub napięcie. Jednak nie liczę tego jako minusa - mnie po prostu trudno przestraszyć. Najlepsze horrory filmowe nie są dla mnie problemem, więc jak książkowe mogłyby mnie przestraszyć? Na razie nie natrafiłam na nic, co zmroziłoby mi krew w żyłach. Jednak dużo  jeszcze przede mną, więc nie tracę nadziei. Z drugiej jednak strony w książce dało się wyczuć wiele sarkastycznego i ironicznego poczucia humoru, a jak wiecie (lub nie) te rodzaje cenię sobie w książkach najbardziej.

''Oto prawdziwy powód, dla którego dziewczęta z Piper's Hall przyjeżdżały do Oxsley: przelotna szansa na kontakty z chromosomami typu XY.''

          Wypowiedz jej imię było naprawdę świetną lekturą. Na tyle dobrą, że zaczęłam żałować, że nie kupiłam własnego egzemplarza, a pożyczyłam go od przyjaciółki. No, ale nic, na to już nic nie poradzę. Jednak mam nadzieję, że moja recenzja przekona Was choć trochę, że nie można bać się tej książki (w mojej subiektywnej opinii), a śmiało po nią sięgnąć i spotkać się kartka w oko z Krwawą Mary.

7/10