''Dziewczyna Ameryki'' Meg Cabot

Tytuł oryginału: All-American Girl
Seria: Dziewczyna Ameryki #1
Tłumaczenie: Edyta Jaczewska
Wydawnictwo: Amber
Liczba stron: 200
Data wydania: 2005

Najsłynniejsza obok serii Pamiętnik księżniczki powieść ulubionej autorki wszystkich nastolatek.

Czy życie może się zmienić w jednej sekundzie? Powiedzmy, między kupieniem ciastka a płyty CD? Właśnie tak dzieje się z Samanthą Madison. Właśnie taka jedna sekunda wystarcza, żeby uratować życie prezydenta Stanów Zjednoczonych. I zostać bohaterką narodową. I wpaść w oko Pierwszemu Synowi...

          Pierwszy raz przeczytałam Dziewczynę Ameryki kilka lat temu. Podchodziłam do niej jak do odbezpieczonego granatu, ponieważ moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Cabot było, łagodnie rzecz ujmując, nieudane. Idol nastolatek był/jest/zawsze będzie moim pierwszym książkowym zawodem, książką, która złamała moje do tej pory nienaruszone serce. Wyjaśnia to, dlaczego dość sporo czasu spędziłam na przekonywaniu samej siebie do udzielenia drugiej szansy autorce. Ale w końcu się przemogłam i sięgnęłam po Dziewczynę Ameryki. Po dzień dzisiejszy gratuluję sobie za podjęcie tej decyzji.

''Rana zadana własną ręką nie boli mniej.''

          Nie da się zaprzeczyć, że książki pani Cabot są dosyć znane. Najbardziej chyba Pamiętniki księżniczki, które to do tej pory nie miałam okazji przeczytać, a teraz coś tak wątpię, by mi się spodobały. No cóż. Każdy na pewno kiedyś się z nią spotkał, będąc młodszym czy starszym. Jak wcześniej wspomniałam, moje pierwsze spotkanie nie było miłe, ale kolejne już jak najbardziej. Wszystkie te książki łączy w sobie jedna rzecz (z tego co pamiętam): humor. Dziewczyna Ameryki spodobała mi się w takim stopniu właśnie dzięki m.in. całej tej otoczki dobrego poczucia humoru. Pani Cabot wie jak pisać, by rozbawić czytelnika, jednocześnie nie będąc nachalnym czy złośliwym.

          Kiedy pierwszy raz czytałam Dziewczyną Ameryki, bardzo utożsamiałam się z Sam. Wiecie, byłam wtedy młodsza (miałam około dwanaście lat) i taka niezależna, buntownicza piętnastolatka wydawała mi się niezbitym autorytetem, przez co sama bardzo chciałam kiedyś taka się stać. Teraz mając te piętnaście lat, zauważyłam, rzeczy jakich wcześniej nie zauważałam albo uważałam za mało ważne lub nieistotne. Mianowicie albo ja zachowuję się za dorośle albo Sam zachowuje się za dziecinnie. Nie wiem, która możliwość jest bardziej prawdopodobna. Bo niektóre jej zachowania, myśli i osądy były naprawdę mało dorosłe, a w innych przypadkach kierowała się tylko dziecinnym uporem. Wmawiała sobie pewne sprawy, inne ignorowała lub machała na nie ręką. Uwzięcie trwała w błędnych przekonaniach, nie widząc ich bezsensowności i niekiedy głupoty. Patrzyła lecz nie widziała. Słuchała lecz nie słyszała. Właśnie to próbowała jej wytłumaczyć moja ulubiona postać w tej książce, Susan. Nauczycielka rysunku, do którego została zmuszona chodzić Sam. Od początku ją polubiłam, ale teraz, bo wcześniej tak jak Sam uważałam ją za osobę łagodnie rzecz ujmując nieprzyjazną. To właśnie ona i z pomocą Dawida powoli ukazywała jej błędy w jej przekonaniach i osądach, aż w końcu nasza Sam zmądrzała i przejrzała na oczy.

          Dużą rolę w Dziewczynie Ameryki odgrywa oczywiście polityka. Ja jako osoba, która od polityki i WoSa stroni (a żeby tylko...) początkowo myślałam, że będzie to dla mnie problem. Jak się później okazało autorka nie przejmowała się tym zanadto. Owszem, było trochę polityki i poglądów, ale opisana była tak ogólnikowo, że nawet ja uważałam to jako dopuszczające. Ale oprócz tego, ważnym elementem książki były więzi rodzinne. Sam jako środkowe dziecko, mając jedną starszą, jedną młodszą siostrę, uważała się za wiecznie pokrzywdzoną osobę i nie zauważała tego, jak bardzo dbają i kochają ją bliscy. Potrzebowała wyraźnego znaku by w końcu uwierzyć w to, że za swoimi maskami i różnymi zachowaniami rodzina zawsze stanie za nią murem.

          Dziewczynę Ameryki polecam jednak młodszym odbiorcom. Tak do tych piętnastu-szesnastu lat. Nie mówię, że starszym się nie spodoba, ale zupełnie inaczej patrzy się na tę książkę będąc przykładowo jedenastolatką, a inaczej piętnastolatką. Niemniej książka jest godna polecenia i mam nadzieję, że chociaż to da się wywnioskować z tej opinii.

8/10

Seria Dziewczyna Ameryki

Dziewczyna Ameryki - Dziewczyna Ameryki. Pierwszy krok