''Cztery sekundy do stracenia'' K. A. Tucker

Tytuł oryginału: Four Seconds to Lose
Seria: Dziesięć płytkich oddechów #3
Tłumaczenie:Katarzyna Agnieszka Dyrek
Wydawnictwo: Filia
Liczba stron: 560
Data wydania: 11 marca 2015

Prowadzenie lokalu ze striptizem nie jest takie fascynujące jak uważa większość facetów. Dwudziestodziewięcioletni Cain pracuje głównie nocą i regularnie odwiedza go policja, a jego załoga nadaje się do psychiatryka. Wierzy jednak, że taka jest jego misja. Pewnego dnia piękna Charlie Rourke staje w drzwiach klubu, przez co wszystko się sypie. Zasady Caina zostają wystawione na ciężką próbę. Minęło sporo czasu odkąd dokonała tego jakakolwiek kobieta...

Dwudziestodwuletnia Charlie Rourke potrzebuje szybkich pieniędzy, by zniknąć, nim będzie za późno. Ściąganie ciuchów na scenie nie jest jej wymarzoną pracą. Gdy koleżanki z pracy marzą, by usidlić seksownego i troskliwego szefa, Charlie nie jest nim zainteresowana. Szczególnie dlatego, że Charlie Rourke nie istnieje, a dziewczyna, która ją udaje, nie może pozwolić sobie na rozproszenie uwagi niechcianym romansem.

Niestety Charlie szybko odkrywa, że nie ucieknie przed uczuciem jakim darzy swojego szefa. Obawia się jednak, że strata Caina, gdy ten dowie się w co dziewczyna jest zamieszana, będzie bardziej bolesna niż którakolwiek z czekających ją kar.

          Cztery sekundy do stracenia jest pierwszą książką z tej serii, którą miałam okazję przeczytać. Wcześniejsze nie zaintrygowały mnie na tyle, aby je przeczytać, ale kiedy tylko dowiedziałam się, że nie są ze sobą powiązane (przynajmniej na tyle by zrozumieć, co się dzieje) nie wahałam się dłużej, wydałam te kilkanaście złotych na tę książkę i po upływie kilku miesięcy (rzadko którą książkę czytam zaraz po zakupie) w końcu się za nią zabrałam. Oficjalnie uznaję zakup za udany.

''Jesteśmy po prostu dobrymi ludźmi z brzydką przeszłością, szukającymi idealnej przyszłości.''

          Zwykle nie czytam takich książek. ''Zwykle'' to raczej małe niedopowiedzenie. Prawdę mówiąc naprawdę rzadko udaje mi się przeczytać - w całości - taką książkę. Owszem, nie raz nie dwa stykałam się z New Adult. Z różnym skutkiem, czasem pozytywnym, przeważnie negatywnym. Ale było to kawałek czasu temu. Ostatnio postanowiłam powrócić do tego gatunku dając mu drugą szansę najpierw czytając (niesamowite) Maybe Someday, a teraz Cztery sekundy do stracenia. Nie spodziewałam się po tej książce dużo, w końcu nie jest to Colleen Hoover, dlatego też ominęłam niepotrzebnego rozczarowania. Nie zrozumcie mnie źle, Cztery sekundy do stracenia jest dobre, a w niektórych sytuacjach, było nawet lepsze od Maybe Someday (ale o tym później), jednak brakowało mi tej magii, tego uroku i zakochania w historii.

''Nie masz lat, miesięcy, tygodni, aby wpłynąć na czyjeś życie. Masz wyłącznie sekundy. Sekundy, by wygrać lub by wszystko stracić.''

          Dużym zaskoczeniem był dla mnie realizm. Autorka w dużej mierze skupiła się na odwzorowaniu szczegółów transakcji narkotykowej, klubów ze striptizem, rzeczywistości z jaką mierzą się bohaterzy. Nie żebym wcześniej cokolwiek o tym wiedziała, moje znajomości kończą się na serialach i filmach kryminalnych. Jednak to jak wszystko opisywała i zwracała uwagę nawet na te najmniej przyjemne fakty, naprawdę mi zaimponowało. Nie cackała się z czytelnikiem. Bardzo mi się to spodobało. To, że nie skupiła się wyłącznie na romansie Caina i Charlie, ale zadbała też o wątki poboczne i świat przedstawiony. Gdyby postąpiła inaczej, książka naprawdę dużo utraciłaby na świetności, czułabym po prostu, że czytam jakiś podrzędny romansik, a nie książkę ze tuszu i stron (te marne żarty, ostatnio się mnie trzymają). 

''Wierzę, że niektórzy ludzie z natury są źli.

Wierzę, że poczucie winy jest silną motywacją.''

          No i oczywiście wątek romantyczny. Sama nie wiem, co o nim powiedzieć, przecież to New Adult: przeszłość, która ciągnie bohaterów do siebie, miłość (niekoniecznie świadoma) oraz spora dawka scen łóżkowych (albo po na nim). Bohaterów do początku ciągnęło do siebie, poniekąd była to wzajemna fascynacja od pierwszego wejrzenia. Na początku mnie to irytowało (nie jestem zwolenniczką niczego, co zaczyna się lub kończy na słowach ''od pierwszego wejrzenia''). Po pewnym czasie, jednak zrozumiałam, że irytacja nic mi nie pomoże, a już na pewno nie zmieni zachowania głównych bohaterów , więc dałam sobie z nią spokój i przestałam przejmować się tym nieco niedopracowanym początkiem.

''Wierzę, że można dążyć do odkupienia, ale nigdy się go w pełni nie osiągnie.

Wierzę, że drugie szanse istnieją tylko w snach, nie ma ich w rzeczywistości.''

          W Cztery sekundy do stracenia mamy do czynienia z wachlarzem różnych osobowości. Pierwsi w ocenie są oczywiście główni bohaterzy. Charlie (chociaż nie jest to jej prawdziwe imię) jest trudną do przejrzenia dziewczyną. Enigmatyczna, małomówna, świetnie kontrolująca swoje emocje i uczucia, skrzętnie ukrywa swoje tajemnice, nawet swoje imię (jeśli się nie mylę) ujawnia dopiero na ostatnich stronach. Poznajemy ją po trochu, od chwili, w której pragnie uciec od swojego dotychczasowego życia i zacząć nowe, jak się jej wydaje lepsze. Cain z kolei to dorosły mężczyzna, który doświadczył niejednego w życiu. Nie pragnie drugiej szansy, nie wierzy w nią, tak jak i w przeznaczenie. Pragnie tylko wynagrodzić dobrem za zło. Trzyma się swoich zasad i dba o wszystkich w swoim otoczeniu. Nie sądzę bym się w nim zakochała (ostatnio robię się coraz mnie kochliwa w głównych bohaterach), ale tymi swoimi cechami naprawdę mi zaimponował.

''Wierzę, że nie można w ciągu roku, miesiąca czy tygodnia wpłynąć na czyjeś życie.

Można to zrobić w sekundy.

Sekundy, by zjednać sobie kogoś.

Albo na zawsze go stracić.''

          Z tego co ogarnęłam, główne postacie z poprzednich tomów nie mają dużej roli w akcji. Jedynie kilkakrotnie można się o nich trochę poczytać. Bardzo dobrze jak dla mnie, bo naprawdę nie chcę sobie jeszcze bardziej niszczyć zabawy poznawania ich historii. A zrobię to na pewno (Jedno małe kłamstwo mam już za sobą, ale Dziesięć płytkich oddechów jeszcze nie), ponieważ już jestem pewna, że spodobają mi się przynajmniej tak bardzo jak Cztery sekundy do stracenia (mała notka: okazało się, że Jedno małe kłamstwo jest nawet lepsze).

          Książkę czyta się ekspresowo. Te pięćset sześćdziesiąt stron przemijają szybciej nieźli trzysta trzydzieści stron innego książki innego autora. Naprawdę jest, co w niej polecić, jednak jak wspomniałam przy Maybe Someday; nie jest to gatunek, w którym wszyscy dobrze się czują. Dlatego tylko zachęcam, a nie namawiam do przeczytania. Książka jest dobra i naprawdę warto poświęcić na nią te dwa lub trzy długie, jesienno-zimowe wieczory.

7/10

Seria Dziesięć płytkich oddechów

Dziesięć płytkich oddechów - Jedno małe kłamstwo - Cztery sekundy do stracenia - Pięć sposobów na upadek