''Wybrani'' C. J. Daugherty

Źródło: LC

Tytuł orygniału: Night School

Seria: Wybrani #1

Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Liczba stron: 440

Data premiery: 6 marca 2013

"Wybranych" kupiłam w ciemno. Nie znałam wcześniej tej książki, kupiłam ją chyba tylko przez wzgląd na ciekawą i oryginalną okładkę oraz w mniejszym w stopniu za opis z tyłu książki. Sama nie wiem, dlaczego ale myślałam, że to książka paranormalna. Chyba za dużo czytał pomiędzy wierszami. Dopiero, kiedy ją przeczytałam zrozumiałam, że to najnormalniejsza, bez fantastyczna historia. Jednak nie zawiodłam się.

Gdy wszyscy wokół kłamią, komu zaufasz?

Świat Allie legł w gruzach. Jej ukochany brat zaginął, a ona została aresztowana – kolejny raz. Rodzice podejmują desperacką decyzję o wysłaniu dziewczyny do elitarnej szkoły z internatem. Akademia Cimmeria nie jest jednak zwyczajną szkołą. Panują tu dziwne zasady, a uczniowie to w większości bogate dzieci wpływowych rodziców. Kiedy jedna z uczennic zostaje zamordowana, Allie zaczyna rozumieć, że Akademia Cimmeria skrywa mroczny sekret. Czy w jego odkryciu pomoże dziewczynie przystojny Sylvain? A może outsider Carter?
Jaką tajemnicę kryje historia rodziny dziewczyny?
Kim tak naprawdę jest Allie?



Tajemnice, tajemnice i jeszcze raz tajemnice. Pani Daugherty zdecydowanie nie lubi podawać odpowiedzi na tacy. Czy w ogóle na widoku. Nic i nikt nie jest takie/taki jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Uwielbiam coś takiego. Zero przewidywalności, no może z wyjątkiem wątku miłosnego, ale tam to raczej nie da się już nic nowego wymyślić. Ale o tym za chwilę. Najpierw rozpiszę się nad naszą główną bohaterką.

‘’Nie wszystko jest tym, na co wygląda, a ludzie nie zawsze są tymi, za których się podają.’’

Lubiłam Allie przez dwa pierwsze rozdziały, czyli mniej więcej dwadzieścia stron. Spodziewałam się, że będzie ona silną i odważną buntowniczką, a okazała się jakby była rozgotowanym jajkiem (nie zdołałam znaleźć innego określenia). Nie lubię jak główne bohaterki nie potrafią zrobić nic same, jakby bez chłopaka nie przeżyły. To z deka wkurzające. A zaczynała tak dobrze! Tym większe rozczarowanie, ponieważ książka wręcz rozpoczęła się od włamania do szkoły i graffiti na drzwiach przez Allie. Potem jak już trafiła co Cimmerii przemieniła się w nudną, grzeczną dziewczynkę. A takie po prostu są dla mnie za mało ciekawe.

‘’Herbata to napój, który potrafi sobie poradzić z całym złem tego świata.’’

Moje serce raz na zawsze zdobył Sylvain. I to nie ma nic a nic wspólnego z tym, że jest Francuzem oraz że jego imię jest męskim odpowiednikiem mojego imienia ;D. Dobra może trochę. Chociaż po pewnym incydencie miałam moment zawahania to i ostatecznie i tak wolę go od Cartera. Nie mam też nic do C. Początkami był trochę denerwujący, jednak potem okazał się naprawdę całkiem miłym chłopakiem. To jest dla mnie nowość, ponieważ w trójkątach miłosnych zwykle jednego chłopaka uwielbiam drugiego nienawidzę.

‘’Jeśli nie masz do powiedzenia niczego miłego, milcz.’’

Jeśli chodzi o wątek miłosny to jak już wcześniej napisałam nie jest to nic nowego. Typowy trójkąt miłosny. I tu kłania się mój niezwykły pech. Mianowicie zawsze w trójkątach miłosnych stawiam na tego ‘’drugiego’’. Taka uciążliwa tendencja często sprawia mi mimowolny zawód, ponieważ główne bohaterki wybierają tego ‘’pierwszego’’. Tylko w nielicznych przypadkach jest na odwrót. I (jak nieskończenie wielki jest mój pech) zwykle, kiedy już stawiam na tego ‘’pierwszego’’ to kochana heroina wybiera drugiego. Żałosne, nie? Przewiduję, że tak zapewne będzie w ‘’Wybranych’’. Sylvain jest pierwszym, ale coś tak czuję, że Allie i tak skończy z Carterem. Ech, jak mnie to denerwuje! Chociaż ta końcówka daje nadzieje. Może nie wszystko stracone (napisałam z gorzkim uśmiechem)!

‘’Szczerość może być dobra. - Jej słowa unosiły się w ciemności. - Ale może też krzywdzić.’’

Jakie jest moje ogólne wrażenie? Mimo, że nie tego spodziewałam się po opisie to mogę z czystym sumieniem przyznać, że "Wybrani" bardzo mi się spodobali. Pani Daugherty świetnie umie opisywać akcje jaki i uczucia targające bohaterami. Książkę czytało się szybko i płynnie. I chcąc nie chcąc muszę zgodzić się z panią Lisowską i jej trudną do przeoczenia opinią na okładce. Książka jak czarną dziura, choć wolałabym by jej opinia nie znajdowała się na takim widoku. Psuje efekt całkiem przyzwoitej okładki ;).

7/10