''Szukając Kopciuszka'' Colleen Hoover

Tytuł oryginału: Finding Cinderella
Seria: Hopeless #2.5
Tłumaczenie: Piotr Grzegorzewski
Wydawnictwo: Otwarte/Moondrive
Liczba stron: 133
Data wydania: 4 lutego 2015

Spędzili razem zaledwie godzinę. Daniel nie zna jej imienia i... nie widział jej twarzy. Przekonuje samego siebie, że miłość od pierwszego wejrzenia zdarza się tylko w baśniach. Jednak rok później wciąż pamięta oszałamiające uczucie, jakie wzbudziła w nim tajemnicza dziewczyna, która uciekła i więcej się nie pojawiła. Gdy Daniel poznaje pociągającą, trochę szaloną Six, czuje, że może zacząć nowy rozdział. Jednak Dean Holder każe mu trzymać się od Six, przyjaciółki Sky, z daleka...

Nie miałam wielkich wymagań co do Szukając Kopciuszka. Prawdę powiedziawszy, po Pułapce uczuć zaczęłam trochę zastanawiać się, że może tylko historie Sky i Holdera oraz Sydney i Ridge'a były tak niesamowite, a reszta jest po prostu dobra. No, cóż, co mogę teraz powiedzieć? Że tym razem nie doceniłam geniuszu Colleen Hoover.

''Zawsze stąpałam twardo po ziemi, nigdy nie patrzyłam, czy szklanka jest do połowy pełna, czy pusta. Jestem jedną z tych osób, które są wdzięczne, że w ogóle mają szklankę.''

Co pierwsze rzuciło mi się w oczy przy czytaniu? Humor. Tak, zdecydowanie ten rozwalający system humor. Nie wiem, czy ma to coś wspólnego z tym, że Szukając Kopciuszka czytałam gdzieś pomiędzy północą na trzecią nad ranem, co w połączeniu z lekami i mocnym przeziębieniem, sprawia, że mój mózg w ogóle nie działał, ale co kilka stron po prostu wybuchałam niekontrolowanym śmiechem. Tak, wybuchałam niekontrolowanym śmiechem, chociaż na myśl o wstaniu za trzy godziny powinnam chcieć płakać. Te rzucane mimochodem sarkastyczne komentarze, ironiczne poczucie humoru ze strony głównych bohaterów kompletnie mnie kupiło i oddaliło wszystkie myśli o położeniu się spać.

Zdążyłam zapomnieć jak świetną postacią jest Daniel. Nie było go za dużo w Hopeless, czy Losing Hope, był tam postacią drugoplanową, ale jego potencjał już wtedy dało się zauważyć. To powalające poczucie humoru, walenie prosto z mostu, nadawanie różnych dziwnych ksywek - to wszystko składało się na naprawdę ciekawą i wartą własnej historii postać. Śmiem twierdzić, że przez ten jego niewybredny humor, polubiłam go bardziej niż wcześniej Holdera... Dobra żart. Holdera nie pobił, ale uplasował się na równi z nim, co i tak jest ogromnym osiągnięciem. Six natomiast była postacią bardziej złożoną, poznajemy ją z innej niż w Hopeless strony. Jej poczucie humoru i szczerość były bardzo podobne do Daniela i to pewnie powód, dla którego tak szybko złapali wspólny język. Jednak wydarzyło się coś, co sprawiło, że na kilka rzeczy zaczęła patrzeć zupełnie inaczej niż kiedyś.

''Wszyscy mamy jakieś słabe punkty, Danielu. Niektórzy z nas po prostu chcą na zawsze utrzymać je w tajemnicy.''

Już od początku było widać, że Six ukrywa jakąś tajemnicę, jednak kompletnie nie spodziewałam się takiej. Chociaż ten wątek nie był rozbudowany (nic tak na dobrą sprawę nie może być rozbudowane przy ledwie stu trzydziestu trzech stronach), to i tak mocno mnie zszokował i dużo podniósł ogólną ocenę. Pewnie gdyby nie on odebrałabym Szukając Kopciuszka tylko jako przezabawna mini książeczkę, a nie kawałek (kawałeczek) porządnej lektury. To on dodał elementu powagi i poczucia brutalnej rzeczywistości w tej na pozór prostej historyjce, tak charakterystyczny dla Colleen Hoover i jej stylu. A propo stylu. Dopiero teraz kiedy byłam niemal na świeże po przeczytaniu Nieprzekraczalnej granicy zdałam sobie sprawę jak pióro pani Hoover wyewoluowało. Widać dużą różnicę pomiędzy jej początkowymi książkami, a tymi, które pisała później. Nawet klimat był nieco inny, bardziej rzeczywisty, ale jednocześnie lżejszy i bardziej poukładany niż dajmy na to w Pułapce uczuć. To uczucie było subtelne, ale nietrudne do zauważenia.

''Jeśli ktoś naprawdę kogoś kocha, to bez żadnych zastrzeżeń.''

Autorka do książki dodała też coś o sobie. Zaraz na początku przedstawiła swoją kopciuszkową opowieść o tym jak z pracownicy socjalnej przemieniła się w światowej sławy pisarkę. Nie była to długa historia - z chęcią przeczytałabym nawet autobiografię Colleen Hoover, gdyby takowa powstała - ale sprawiła, że autorka stała się jakby bliższa sercu czytelnika, a szczęśliwy koniec daje nadzieję, iż spełnianie marzeń jest jak najbardziej możliwe. Wystarczy trochę samozaparcia, cierpliwości, czasu i pomocy ze strony bliskich by je spełnić. Trzeba o to walczyć i robić wszystko by marzenia stały się rzeczywistością, samo przez się nic się nie stanie.

''- Val ma zły dzień? - pyta ze śmiechem.

- Val ma złe całe życie.''

Lekturę Szukając Kopciuszka będę zawsze wspominać bardzo dobrze, chyba nawet lepiej niż Pułapki uczuć, czy Nieprzekraczalnej granicy. Trudno jednak żeby mierzyła się z Hopeless. Trzeba to zaznaczyć, by uniknąć późniejszych rozczarowań i żalów. To książka idealna na chwilę odpoczynku, poprawę humoru, bądź na przerywnik pomiędzy trudniejszymi pozycjami. Niemniej i tak gorąco polecam!

9/10

Seria Hopeless

Hopeless - Losing Hope - #Szukając Kopciuszka