''Nieprzekraczalna granica'' Colleen Hoover

Tytuł oryginału: Point of Retreat
Seria: Pułapka uczuć #2
Tłumaczenie: Jarosław Mikos
Wydawnictwo: W.A.B
Liczba stron: 304
Data wydania: 18 lutego 2015

Layken i Willa łączy więcej niż typowe młode pary. Mają za sobą podobne doświadczenia, podobne potrzeby. Oboje stracili rodziców i muszą poradzić sobie z wychowaniem młodszego rodzeństwa, zbyt wcześnie osieroconego.
Wygląda na to, że są dla siebie stworzeni. Ich związek rozpada się jednak w momencie, gdy na drodze Willa pojawia się Vaughn, jego dawna miłość. Chłopak utrzymuje z nią kontakt, mimo że wie, iż Layken może mu nie wybaczyć kłamstw.
Czasami dwoje ludzi musi się rozstać, by zdać sobie sprawę z tego, jak bardzo siebie potrzebują. Czy Willowi uda się naprawić to, co zniszczył, zanim rozstaną się z Layken na zawsze i już nigdy więcej nie zobaczą?

          Zaraz po przeczytaniu Pułapki uczuć zabrałam się za Nieprzekraczalną granicę. Tym razem jednak wiedziałam by nie nastawiać się na zbyt dużo - pierwsza część nauczyła mnie, że ta seria nie należy do takich, w których nie widzę żadnych wad. Z resztą prawie wszystkie opinie z jakimi się spotkałam miały jeden wspólny mianownik: Nieprzekraczalna granica nie jest już tak dobra jak poprzedniczka. Więc bez zbędnych nadziei i oczekiwań po raz drugi zagłębiłam się w historii o dwóch niezwykłych rodzinach.

''Źródłem siły nie są możliwości fizyczne. Jest nią niezłomna wola.''

          Większa część akacji książki skupia się na wyczekiwaniu na pierwszego raz Lake i Willa. Nie żeby coś, ogólnie nie mam do takich rzeczy większych wątów, ale tym razem było tego za dużo. I kompletnie mi to nie pasowało do Colleen Hoover. Jakoś tak takie prozaiczne tematy nie wpasowały się w moją opinię o autorce. Na początku było słodko. Mdliście słodko i nierealnie idealnie. Potem nadeszło załamanie i wielki foch ze strony Layken. Tak pokrótce można opisać wątek miłosny. I do tej chwili nie jest to nawet spoiler, bo tyle, a nawet więcej, zdradza sam opis. Jednak muszę przyznać, że i tak wolę pod względem wątku romantycznego tę część, ponieważ element, który tak bardzo nie podobał mi się w Pułapce uczuć został tutaj kompletnie usunięty. Spoiler: W końcu Will przestał być nauczycielem Lake! I nie kojarzył mi się z Ezrą! Koniec spoilera. Więc pomimo początkowych mdłości i późniejszego wielkiego politowania muszę wątek romantyczny zaliczyć na plus (z powodu, który odznaczyłam spoilerem).

''Miłość jest najpiękniejszą rzeczą na świecie. Niestety, jest także jedną z tych, które najtrudniej utrzymać, i jedną z tych, które najłatwiej utracić.''

          A teraz uwaga! Ten akapit zawiera spoilery z Pułapki uczuć! Wątek, który najbardziej mi się spodobał z całej tej książki, a nawet serii (przynajmniej jak dotąd) jest ten o wcześniejszym dojrzewaniu i wychowywaniu własnego młodszego rodzeństwa. To jak Layken i Will starali się być dla swoich braci nie tylko bratem/siostrą, ale też próbowali pogodzić to z odpowiedzialną rolą wychowawcy i rodzica naprawdę mnie ujęło. Niekiedy jest to bardzo trudne lub wręcz niemożliwe i Colleen Hoover ukazała to dość dosadnie. Pokazała miłość i przywiązanie jakie istnieje pomiędzy rodzeństwem, to jak się o siebie nawzajem dbają i troszczą, jak nie pozwolą się od siebie oddzielić. Naprawdę mi się to spodobało, chociaż kompletnie się tego nie spodziewałam.

''Czasami dwie osoby muszą się rozstać, aby sobie uświadomić, 

jak bardzo siebie potrzebują.''

          Prócz bohaterów z którymi spotkać można się było w Pułapce uczuć poznajemy też kolejnych niemniej ciekawych osób. Chciałam zwrócić uwagę na dwie z nich. Na pierwszy rzuć pójdzie Kiersten, jedenastoletnia nowa sąsiadka Layken i Willa. Ta dziewczynka była kompletnie niepodobna do swoich rówieśniczek, zachowywała się doroślej, miała wyrobione własne zdanie na każdy temat, a jej rady i pomoc nie raz uratowały skórę głównych bohaterów. Nawet jej poczucie humoru ukazywały ją na starszą niż naprawdę była. Jednak nie przeszkadzało mi to, a nawet byłam w stanie to zrozumieć biorąc pod uwagę jej matkę - drugą osobę, którą chcę jeszcze przedstawić. Sherry przypominała mi Julię, matkę Kala i Layken. Nie wiem w czym dokładniej było to podobieństwo, w końcu charaktery i osobowości miały różne, jednak to wrażenie nie opuściło mnie nawet na moment. Może to, to, że obie były matkami tak kochającymi i doświadczonymi przez los?

''Chciałbym mieć przyjaciół, którym mogę zaufać, którzy kochają mnie za to, kim się

stałem… a nie za to, kim byłem.''

Ważną rolę w książce odgrywał slam. Nie wspomniałam o nim w recenzji poprzedniej części, bo prawdę powiedziawszy, żaden wiersz (no może po za jednym lub dwoma) nie zapadł mi za bardzo w pamięć. Natomiast w Nieprzekraczanej granicy było ich już o wiele więcej. Chyba każdy w jakimś tam stopniu do mnie przemówił. W każdym były emocje, każdy był o czymś innym i to mnie ujęło, zwłaszcza ten jeden, napisany przez pewną dziewczynkę, przemówił do mnie aż za mocno.

          Może i nie widać tego po ocenie i opinii, ale Nieprzekraczalna granica była w moim odczuciu delikatnie gorsza od Pułapki uczuć. Moja końcowa ocena jest identyczna, ponieważ tym razem uniknęłam efektu zawodu, dostałam dokładnie to czego się spodziewałam, chociaż nie było to nie wiadomo jak wielkie coś. Ogólnie rzecz mówiąc, historia nic nie zyskała, ani nic nie straciła będąc kontynuowana, więc równie dobrze nie musiało jej w ogóle być. Jednak przyjemnie się ją czytało, a powrót do świata Layken i Willa był przyjemny, dlatego polecam Nieprzekraczalną granicę, może nie gwarantuję jakiegoś arcydzieła, ale dość przyjemną opowiastkę na ponury, deszczowy wieczór.

7/10

Seria Pułapka uczuć

Pułapka uczuć - Nieprzekraczalna granica - Ta dziewczyna