I'm a Little Otaku #1

Witam! Jak wiecie, od niedawna (października) zaczęłam dość maniakalnie czytywać mangi. Dlatego też pomimo tego, że jest to blog książkowy, jak wiecie z moich wcześniejszych planów na nowy rok, postanowiłam podzielić się z Wami moimi emocjami i odczuciami ich dotyczącymi. Seria I'm a Little Otaku będzie się pojawiała raz na dwa miesiące. W końcu nie chcę Was zamęczyć tymi mangami (jak wcześniej wspominałam przy serii K-Drams), bo doskonale zdaję sobie sprawę, że większość z Was z nimi nie ma/nie chce mieć nic wspólnego.

Postanowiłam zacząć od mojej pierwszej przeczytanej w całości mangi wydanej w Polsce. A jaka to manga? Dengeki Daisy! 


Opis ze strony sklepu wydawnictwa Waneko: Starszy brat Teru zmarł, ale przed śmiercią zdążył dać jej telefon komórkowy, dzięki któremu dziewczyna będzie mogła kontaktować się z pewnym tajemniczym chłopakiem o pseudonimie Daisy. Ma on pomagać Teru i wspierać ją w trudnych chwilach. Pewnego popołudnia, dziewczyna przez przypadek wybija jedno ze szkolnych okien. W rezultacie jest zmuszona pracować dla zrzędliwego i okrutnego, acz niezwykle przystojnego woźnego: Tasuku Kurosakiego.

Tak, wiem opis nie brzmi za bardzo ciekawie. Jednak nie jest w nim zawarty nawet pierwszy rozdział (a jest ich aż siedemdziesiąt pięć!). Ta szesnastotomowa seria może i nie była moją pierwszą zakupioną mangą, ale na pewno została pierwszą zakupioną i przeczytaną w całości mangą w mojej dość krótkiej karierze. Szesnaście tomów. Wyobrażacie sobie jak to świetnie wygląda na półce? (Zlituję się nad Wami i pokażę to na zdjęciu gdzieś niżej). Już od samego widoku się zakochuję. A co dopiero dodając do tego wnętrze!

Pamiętam to uczucie, kiedy pierwszy raz sięgnęłam po Dengeki Daisy. Były to jakieś stare skany tłumaczone na polski zanim ta manga została wydana w Polsce. Byłam właśnie wtedy po jednej wyjątkowo entuzjastycznej recenzji i moje uczucia chwiały się pomiędzy szalonym podekscytowaniem a strachem przed rozczarowaniem. I wiecie co? Pochłonęłam od razu całe trzy dostępne tomy! A przez resztę wieczoru chodziłam jak opętana, szukając wszędzie gdzie kupić (najlepiej od razu wszystkie) tomy Dengeki Daisy. Czas od przeczytania po raz pierwszy trzeciego tomu do kupna pierwszych dziesięciu minął mi na szalonym oglądaniu dziesiątek mmv, czytaniu po kilka razy tych, które miałam jako skany i na maniakalnym sprawdzaniu, kiedy dotrze do mnie przesyłka. Prócz tego nic nie pamiętam z tego okresu. Widzicie, co ze mną zrobiła ta manga? ;)

Bohaterzy krótko mówiąc są genialni i niesamowicie wykreowani. Chyba każdy ma w sobie coś szalonego (w tym sensie pozytywnym). Z Teru trudno się nie zaprzyjaźnić. Ta dzielna, odważna i wierna osóbka od pierwszych stron wywołuje w czytelniku sympatię. Pomimo tego, że nie ma już na świecie nikogo z rodziny, nie załamuje się i prze dalej przez życie pełna motywacji i energii, której brakuje większości zwykłych ludzi. Potrafi wybaczać i troszczyć się nawet o osoby, które ona wcześniej w ogóle nie obchodziła, nie chcąc jednocześnie nikomu zaprzątać głowy swoimi własnymi problemami. To naprawdę godne podziwu i inne bohaterki zarówno książek jak i mang mogłyby się od niej uczuć. Drugą co do ważności osobą jest Daisy, czyli jak dowiadujemy się tego już w pierwszym rozdziale Kurosaki, nasz kochany, tleniony cieć. Bo jak tu się w nim nie zakochać. Ma w sobie dwa cudowne odbicia: troskliwego, czułego i pełnego cierpliwości Daisy'ego oraz charyzmatycznego, opryskliwego, wymagającego i aroganckiego Kurosakiego. Nie pozostaje nic innego jak to co zrobiła Teru - zakochać się. Dużą rolę w mandze miał też nieżyjący brat głównej bohaterki, Soichiro. Praktycznie pojawia się tylko we wspomnieniach, ale jego szalona osobowość geniusza ma taki sam efekt jak charakter jego siostry - nie da się go nie polubić. Miszczu, Riko oraz wiele innych postaci również zasługuje na wspomnienie, ale nie będę się nad nimi rozpisywać, bo ta opinia już jest okropnie długa, a to nawet nie połowa.

Jak na prawdziwe shoujo przystało główny wątek to ten miłosny. I chyba w żadnej mandze nie spotkałam się jak dotąd z lepszym wątkiem romantycznym. Pani Motomi w ogóle nie spieszyła się z jego rozwojem, dzięki czemu wszystko mogła dokładnie przedstawić, bez pośpiechu wykreowała wątek o jakim nawet nie śmiałam marzyć. Miłość i troska Kurosakiego była naprawdę urocza, a w późniejszych tomach zaczęła owocować w uczucia coraz bardziej dojrzałe i stałe. To samo się tyczy Teru. Od uczucia niechęci do ''podrzędnego ciecia'' do prawdziwej szczerej miłości. Oboje byli dla siebie wsparciem, nie tylko Daisy dla Teru, ale również ona dla Kurosakiego. Nic nie mogło zmienić ich uczuć, jedynie na przeszkodzie do szczęścia stało kilka nierozwiązanych spraw i nieodkrytych tajemnic. W końcu do by to był na happy end bez odrobiny trudu?

Może tak teraz trochę o kwestiach technicznych. Okładki się cudowne i w pełni oddają klimat. Każdą zdobią piękne blue daisy - błękitne stokrotki, które są stałym elementem zarówno strony graficznej jak i samej historii. Strasznie przypadła mi do gustu również kreska autorki - taka luźna, trochę ostrawa, ale jednak wszystko jest przedstawione z dużą dokładnością i zachowaniem proporcji. Widać też jak na przełomie kolejnych tomów, kreska zmieniała się i ewoluowała w coraz lepszą, bardziej doświadczoną. I co najważniejsze: da się zauważyć różnicę pomiędzy facetami a kobietami. Serio, w niektórych shoujo płcie się ze sobą zlewają, a odróżnienie od siebie poszczególnych bohaterów graniczy z cudem. Tutaj jednak nie ma takiego problemu, widać dużą anatomiczną równicę pomiędzy osobnikami męskimi a żeńskimi.

Strasznie podobało mi się również tłumaczenie i interpretacja z japońskiego. Chylę czoła wszystkim, którzy się przy tym namęczyli, bo ich praca została naprawdę genialnie wykonana. Dużo żartów, które nie miałyby sensu w dosłownym tłumaczeniu zostało zastąpione polskimi odpowiednikami, tłumacze nie szczędzili też mowy potocznej i typowego slangu młodzieżowego. Częste odniesienia do popkultury nie tylko światowej, ale i tej rodzimej, polskiej dodawały śmiechu i poczucia bliskości z bohaterami. No właśnie śmiech. Co jak co, ale poczucia humoru w tej mandze nie brakuje! Te żarty, żarciki czasami mniej czasami bardziej wybredne potrafią poprawić humor nawet w najpodlejszy dzień. Autorka rozbawia i słownie i za pomocą rysunków, czasami (tzn. dosyć często) doprowadzając do niekontrolowanych napadów śmiechu.

Taa... Tutaj też będę Was katowała mv

Niestety przed czymś Was muszę ostrzec: ta manga oducza ortografii! Wyobraźcie sobie, co mi się kiedyś przydarzyło: pisząc sobie rozprawkę z polskiego postanowiłam użyć słowa ''mistrz'' (już nie pamiętam w jakim kontekście) i co piszę? Piszę: MISZCZ. Nosz kuźwa... I oczywiście uważałam to wtedy za coś w zupełności normalnego. Dopiero go polonistka oddała poprawiony tekst, zauważyłam ten głupi błąd. Tragedia...

Dużo też można się dowiedzieć o samej Kyousuke Motomi w swoich kącikach autorskich opowiada o sobie, o swoich dylematach przy tworzeniu Dengeki Daisy i innych. Jej humor i wyobraźnia tam ukazują się nawet ze zdwojoną siłą. A jej autoportret jest wprost genialny ;D

Dengeki Daisy zostało moją ulubioną mangą i nie sądzę, by ten tytuł został jej kiedykolwiek odebrany. Ta manga była taka świetna, że czytanie jej po raz enty nie tylko sprawia przyjemność, ale również dalej tak samo śmieszy, wywołuje wciąż te same emocje, wzrusza i podnosi ciśnienie w tych samych momentach, co na początku. Wątpię by znalazła się manga, która mogłaby to przebić.

To by było chyba na tyle. Chyba opowiedziałam o wszystkim, o czym chciałam. Jeśli nie, to dopiszę jak sobie przypomnę xD. Co Wy sądzicie o Dengeki Daisy? Albo o mangach w ogóle?