''Akademia Dobra i Zła'' Soman Chainani

Tytuł oryginału: School for Good and Evil
Seria: Akademia Dobra i Zła #1
Wydawnictwo: Jaguar
Liczba stron: 496
Data premiery: 18 marca 2015

Najlepsze przyjaciółki Sofia i Agata rozpoczynają naukę w baśniowej Akademii Dobra i Zał, gdzie zwyczajni chłopcy i dziewczęta uczą się, jak być bohaterami albo... złoczyńcami.

Różowa sukienka, szklane pantofelki i dobre uczynki dają Sofii pewność, że zostanie prymuską w Akademii Dobra i ukończy ją jako księżniczka z bajki.

Tymczasem Agata, w czarnych workowatych sukienkach, ze złośliwym kotem, nieznosząca niemal całego świata, wydaje się idealną kandydatką do Akademii Zła.

Kiedy jednak dziewczyny zostają porwane do Bezkresnej Puszczy, okazuje się, że ich przeznaczenie zostało zamienione: Sofia trafia do Akademii Zła, by uczyć się pielęgnacji brzydoty, rzucania klątw i szkolenia sługusów; Agata ląduje w Akademii Dobra, wśród przystojnych książąt i ślicznych dziewcząt, by brać udział w lekcjach etykiety dla księżniczek i poznawać język zwierząt.

A jeśli ta pomyłka to tylko pierwszy krok, zmierzający do poznania, jakie naprawdę są Sofia i Agata?

Jak większość czytelników uwielbiam baśnie. Wychowałam się na nich i nie wyobrażam sobie bez nich życia. Dlatego jak tylko widzę w zapowiedziach jakąkolwiek książkę na ich podstawie, wiem, że muszę ją mieć. Tak też było z Akademią Dobra i Zła autorstwa Soman Chainani. I chociaż, że nie nawiązuje ona w szczególności do żadnej konkretnej baśni, to nie w sposób odmówić jej tego magicznego, typowego dla bajek klimatu, przez co na swój własny niepowtarzalny sposób podbiła moje serce i została przeze mnie zapamiętana jako kolejna baśniowa opowieść. Opowieść o Agacie i Sofii.

Agata i Sofia są najlepszymi przyjaciółkami. Albo przynajmniej sam autor tak uważa, bo ja tutaj tej prawdziwej, niezałamywanej przyjaźni nie doświadczyłam. Ich relacje były dość specyficzne. Niekiedy było naprawdę widać, że zależy im na sobie wzajemnie, ale były też momenty (albo raczej całkiem pokaźne fragmenty), gdzie Sofia zachowywała się jakby Agata była złem koniecznym. Przyjaźniła się z nią jedynie dla własnych korzyści; myślała, że kolegując się z kimś kogo nikt nie lubi, kogo wszyscy unikają i się boją, robi dobry uczynek. A każdy dobry uczynek przybliżał ją do swojego największego marzenia: zostania porwaną przez Dyrektora Akademii i nauki w jej wyśnionej szkole, Akademii Dobra. Ale sama Agata nie była zupełnie bez winy. Naiwna, zawsze wierzyła, że ''jej przyjaciółka'' jest uosobieniem szczerego, bezwarunkowego dobra. Wybaczała jej najpaskudniejsze wyczyny i zachowania, milcząc na temat tego jak naprawdę się z tym czuje. Nazywają się przyjaciółkami, kiedy nawet nie są wobec siebie szczere. To po prostu smutne.

Lubię niejednoznaczne postacie. Nie są one nudne i nigdy nie wiadomo, czego się po nich spodziewać. Właśnie takie były główne bohaterki. Sofia, chociaż wygląda jak księżniczka (ew. blond włosy ubrany w różową sukienkę i szklane pantofelki ''aniołek'') jej zachowanie i prawdziwe pobudki daleko odbiegały od prezentacji. Początkowo nie było to tak widoczne, ale z każdym kolejnym dniem spędzonym w Akademii Zła jej prawdziwe oblicze przybierało na sile, a ona sama nawet tego nie zauważała. Dlatego też nieco zaskoczyło mnie zakończenie książki, nie tego się po niej spodziewałam, przez co musiałam nieco innym okiem spojrzeć na kwestię przyjaźni głównych bohaterek. Ale ogólnego rozrachunku mi to nie zmieniło. Przechodząc jednak do Agaty. Ona z wyglądu kompletne przeciwieństwo Sofii (ew. czarnowłosa ubrana w czarną suknię i masywne buciory przerażająca dziewczynka) również różniła się osobowością i charakterem. Podczas gdy Sofia myślała tylko o sobie i o swoim własnym Długo i Zawsze Szczęśliwie, ona zastanawiała się jak uratować swoją najlepszą przyjaciółkę i siebie. O i tu kolejność jest ważna. Najpierw Sofia dopiero później ona sama, bez niej nie ucieknie, to o niej, a nie o sobie myślała w pierwszym porządku. Piękny przykład altruizmu i zupełne przeciwieństwo egoizmu Sofii.

''Tylko jeśli zniszczymy to, kim się nam wydaje, że jesteśmy, będziemy mogli docenić to, kim jesteśmy naprawdę.''

Wiecie, czego mi brakowało w Akademii Dobra i Zła? Jednej jedynej rzeczy, mianowicie dokładnego określenia wieku postaci, w tym głównych bohaterek. Było powiedziane, że Dyrektor Akademii porywa jedynie dzieci powyżej dwunastu lat… i tyle, no chyba, że gdzieś coś przegapiłam, co też nie jest wykluczone. Po prostu miałam przez to trochę trudności z wyobrażeniem sobie wszystkiego tak jak być powinno. No, cóż, ale jest to tylko mały mankament. 

Wyjątkowo w tej recenzji wspomnę jeszcze o szacie graficznej książki, po prostu grzechem by było o niej zapomnieć. Ponieważ jest to druga książka, w której spotkałam się z… obrazkami! Tak, obrazkami. Oczywiście chodzi mi o książki tegoż gatunku, a nie o książeczki dla małych dzieci. Każdy rozdział zaczyna się właśnie takim czarno-białym obrazkiem mający związek z danym fragmentem tekstu. Ale to nie wszystko. Czasami też w trakcie rozdziału zdarzało się graficzne przedstawienie jakiegoś przedmioty/rzeczy/miejsca. Świetny pomysł, który właśnie sprawiał dodatkowe wrażenie, że czytasz baśń, a nie kolejną zwykłą powieść. Przyznam szczerze, że nawet okładka w końcu mi przypadła do gustu, chociaż na początku uważałam ją za nieco dziwną i dziecinną. Wszystko nabiera sensu w trakcie czytania.

Akademia Dobra i Zła była książką bardzo dobrą. Autor pisał swobodnym lekkim piórem, a opisy pomimo tego, że długie i szczegółowe wcale nie zanudzały. Oprawa graficzna była istnie bajeczna, a klimat zupełnie niepodobny do żadnego innego. Taką książkę może przeczytać każdy; wystarczy trochę chęci i wolego czasu :).

7/10

Za książkę dziękuję serdecznie Wydawnictwu Jaguar!