''Mara Dyer. Tajemnica'' Michelle Hodkin

Tytuł oryginału: The Unbecoming of Mara Dyer
Seria: Mara Dyer #1
Wydawnictwo: YA!
Liczba stron: 412

Data premiery: 10 września 2014

Mara Dyer budzi się w szpitalu, nie pamiętając, skąd tam się wzięła. Wydawałoby się, że już nic gorszego nie może jej spotkać. A jednak... To, iż nie pamięta momentu wypadku, w którym zginęli jej przyjaciele, podczas gdy ona sama w przedziwny sposób ocalała, budzi w niej podejrzenia, że kryje się za tym coś więcej. Ma rację. Mara nie może uwierzyć, że po tym, co przeszła potrafi jeszcze się zakochać. Myli się.

KAŻDY KRYJE W SOBIE TAJEMNICĘ,

WYSTARCZY JĄ OBUDZIĆ.

Na Marę Dyer. Tajemnica miałam ochotę jeszcze zanim pojawiły się zapowiedzi wydania w Polsce, a kiedy dowiedziałam się, że będzie ona dostępna w języku polskim, bardzo się ucieszyłam. Jednakże czas leciał a ja nadal jakoś mijałam się z przeczytaniem Mary…. W końcu udało mi się ją zdobyć i czym prędzej zabrałam się za czytanie. Po przeczytaniu wielu pozytywnych recenzji moje wymagania względem Mary… były dość wygórowane. Spodziewałam się książki naprawdę genialnej o ciekawym i oryginalnym pomyśle na fabułę oraz z niebanalnym wątkiem romantycznym. I z czystym sumieniem mogę przyznać, że to wszystko a nawet więcej dostałam.

''- Tak między wami iskrzy, że stwarzacie zagrożenie pożarowe.

- Mylisz ostrą animozję z ostrym afektem.''

To co mi się zdecydowanie najbardziej spodobało to klimat tej powieści. Książka już od pierwszych stron wprowadza nas w świat pełen niepewności, grozy z domieszką szaleństwa. Mara… jest jakby otulona czarną, mętną mgłą strachu, niepewności i czegoś jeszcze, czego nie potrafię opisać słowami. Nie wiem czy to zasługa innej czcionki, czy stylu pisania pani Hodkin, ale klimat ten jest i nie da się temu zaprzeczyć, co sprawia, że czytelnik z coraz to większą chęcią pochłania kolejne strony i rozdziały.

''- Nauczyłem się mowy węży. Czy może być większe wyzwanie?

- Owszem, język elfów.''

Jednakże powieść ta nie składa się tylko z poważnych pełnych napięcia momentów. O nie! Przyznam szczerze, że niektóre dialogi sprawiały, że na mojej twarzy zagościł i przez długi czas jeszcze gościł szeroki uśmiech. Zwłaszcza te, które rozgrywały się pomiędzy Noah i Marą były w szczególności komiczne. Pozwoliłam sobie właśnie te cytaty użyć w recenzji, by właśnie choć uchylić Wam rąbka tego czego możecie się spodziewać. Nie są ani banalne ani wyświechtane po prostu bawią same w sobie swoją nietuzinkowością.

''- O Boże, prześladujesz mnie jak zaraza! - warknęłam. 

- Kunsztownie wymyślona, koronkowo subtelna i totalnie epicka alegoria dysonansu poznawczego - orzekł. - Cóż, dzięki. To jeden z najbardziej wyszukanych komplementów, jakie usłyszałem. 

- Nie odróżniasz dżumy od cholery, Noah.

- Bo dla mnie to jedna cholera.''

Następną rzeczą, która naprawdę mi się spodobała, to sposób, w jaki autorka opisywała to, co dzieje się z Marą. Podziwiam fakt, że w przeciwieństwie to tego typu książek nie przypisywała wszystkiego, co inne od razu do nadnaturalnych zdarzeń, ale próbowała racjonalnie to wyjaśnić za pomocą stresu pourazowego i innych problemów psychicznych. Taki zabieg bardzo mi się spodobał i był jakby powiewem świeżości spośród reszty książek tego gatunku. Ale nie tylko pomysł, ale i wykonanie zasługuje na pochwałę. Autorka widać jest dobrze zaznajomiona z wszelakimi problemami psychicznymi, dzięki czemu w zgrabny i autentyczny sposób jest w stanie opisać co dzieje się z Marą.

''- Wejdź, Noah.- zaoferowała mama.- I możesz mówić do mnie Indi.

Umierałam.

Daniel zaśmiał się cicho. Noah wszedł do środka i uśmiechnął się do mojego brata.

- Ty musisz być Daniel?

- W rzeczy samej. To ogromna radość cie poznać.- powiedział mój brat.

To była powolna, bolesna śmierć.''

Przechodząc do samej Mary i reszty bohaterów. Na kreację nie ma co narzekać, chociaż wielce oryginalna ona nie jest. Bo mimo, że pomysł na książkę jest nietuzinkowy, to i tak nie dało się obejść bez szablonów. Główna bohaterka poznaje zniewalająco przystojnego chłopaka, w nowej szkole ma jednego przyjaciela i dziewczynę, która się na nią ''uwzięła''. Ale na tym kończą się wszelakie schematy. Mara nie jest jak inne główne bohaterki. Na wpół szalona, nie wie czy to co się z nią dzieje to prawda czy wymysły jej zszarganej psychiki. Noah choć wyjątkowo przystojny, nie jest szablonowym przykładem tajemniczego z jeszcze bardziej tajemniczą przeszłością. Przyjacielem głównej bohaterki nie jest dziewczyna jak w większości przypadków, a chłopak i to wcale nie jednowymiarowy, ale dobrze nakreślony z własnym ciekawym charakterem. Rodzina głównej bohaterki też nie jest typowa - ojciec jest adwokatem, matka psychologiem plus jeszcze dwóch braci, jeden młodszy drugi starszy. Więc jak widać początkowo, może się wydawać, że pani Hodkin nic nowego nie wymyśliła, ale jeśli się temu lepiej przyjrzeć to widać jak na dłoni, że tek nie jest.

''Jak miałam mu odpowiedzieć? Noah, mimo że jesteś draniem i dupkiem, a może właśnie dlatego, mam ochotę zedrzeć z ciebie ubranie i mieć z tobą dzieci.''

Podsumowując: Mara Dyer. Tajemnica to książka przy której spędziłam naprawdę udane chwile. Ciekawa, wypełniona aurą niepewności, gdzie nie wszystko to co widzi, słyszy i dzieje się z główną bohaterką jest realne, czy może po prostu jest jej wymysłem. Różnorodne postacie, każda z własnym charakterem dodają jeszcze więcej plusów do tej świetnej historii. Naprawdę nie macie się czego bać (no może poza samą Marą...) i jak najprędzej sięgnijcie po tą rewelacyjną książkę!

9/10

Wyzwania:

Przeczytam tyle ile mam wzrostu (+2,6cm)

Paranormal Romance

Klucznik (Wydana w roku 2014)