''Magisterium I: Próba Żelaza'' Holly Black, Cassandra Clare

Tytuł oryginału: Iron Trial
(Book One of Magisterium)
Tłumaczenie: Robert Waliś
Seria: Magisterium #1
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 352
Data wydania: 13 maja 2015

Większość dzieciaków zrobiłaby wszystko, żeby zdać ten egzamin - Próbę Żelaza. Ale nie Callum Hunt. On chce oblać. Ojciec przez całe życie przestrzegał go, żeby trzymał się od magii z daleka. Kiedy mimo swoich starać Call przechodzi Próbę Żelaza i dostaje się do Magisterium, wie, że to nie skończy się dla niego dobrze. I bardzo się stara, żeby go wyrzucono. Nie jest to jednakże takie łatwe. Podziemna siedziba Magisterium to miejsce mroczne, a jednocześnie fascynujące. Miejsce, gdzie splątane więzy połączą jego przeszłość z przyszłością.

Próba Żelaza to tylko początek.

Najważniejsza próba dopiero nadejdzie.

       Próba Żelaza jest moim pierwszym spotkaniem z twórczością Holly Black i jednocześnie drugim (po Darach Anioła) z Cassandrą Clare. Pani Black co prawda nie kojarzę, ale druga autorka jest mi dobrze znana. Clare (co wiem z Darów Anioła) doskonale radzi sobie z opisem świata przedstawionego i wplątywania w fabułę coraz to nowszych wątków, jednocześnie nie śpiesząc się z ich wyjaśnieniem. Holly Black natomiast była dla mnie niewiadomą. Aż do teraz.

       Może Wam się wydawać, że Próba Żelaza jest kolejną kopią Harry'ego Pottera, ale prawdę pisząc już wiele innych serii jest bardziej do niego podobnych. Wszystko - począwszy od głównego bohatera a skończywszy na przedstawieniu magii i świata magów -  jest zupełnie różne od tego, co stworzyła pani Rowling. Uparty może znaleźć kilka podobieństw, ale trzeba być naprawdę mocno upartym. Dla mnie to właśnie było największym zaskoczeniem, po prostu spodziewałam się historyjki à la Potter, miłej, ale niespecjalnie świeżej. Ogólnie Próba Żelaza, okazała się książką pełną pozytywnych niespodzianek.

       Pierwszym zaskoczeniem okazał się dla mnie główny bohater, Call.  Nie wiem, czego się po nim spodziewałam, jaki niby miał według mnie być, ale na pewno nie taki, jaki w rzeczywistości jest. Bo ostatnie, o czym mogłabym pomyśleć to sarkastyczny, nieco wybuchowy dwunastolatek z temperamentem. To, ile ma lat nie było dla mnie tajemnicą, ale jego osobowość już tak. A musicie wiedzieć, że lubię postacie z charakterem. I to bardzo. Call, który nie ma łatwo, wychowany jedynie przez ojca, wyśmiewany przez otoczenie z powodu braku matki i zranionej nogi, stał się młodym opryskliwym chłopcem, który wie, co zrobić, by nikt się do niego nie zbliżał. Dzięki swojemu ojcu doskonale zdaje sobie sprawę, że magia istnieje, ale w przeciwieństwie do innych tego typu historii, zostało mu wpojone, że wszystko, co ma z nią związek jest złe. 

       I tutaj zaczyna się cała historia. Nie będę jej przytaczać, bo wystarczy zerknąć do góry na opis książki. Jednak powiem, co było dla mnie kolejnym zaskoczeniem. Mianowicie przedstawienie magii. Nie pojawiała się ona znikąd, jakby nie miała nigdzie swojego źródła. Nie, ona cała magia opierała się na żywiołach. I jeśli mam już w jakąś magię wierzyć, to będzie właśnie taka magia. No i nie jest tak przejedzona jak ta tradycyjna, przynajmniej według mnie. To co jeszcze do mnie przemówiło, to cała szkoła Magisterium. Nie piszę budynek, bo budynkiem ona nie jest (przykro mi jeśli kogoś tym zawiodłam, ale nie spodziewajcie się żadnych średniowiecznych zamków). Pomysł był naprawdę ciekawy i w pełni wykorzystany.

''Ogień chce płonąć,

Woda chce płynąć,

Powietrze chce się unosić,

Ziemia chce wiązać,

Chaos chce pożerać.''

       Nie w sposób nie poczuć sympatii do bohaterów, nie tylko samego Calla, ale również jego dwojga najbliższych przyjaciół Tamary i Aarona (lubić go mogę już za samo imię), jak i innych postaci. Cała ich kreacja jest różnorodna, każdy charakter dopracowany, a osobowość unikalna. Nie wiem, której to autorki zasługa, ale chylę jej za to czoło, bo w pełni zasługuje na pochwałę. Cała książka jest napisana bardzo dobrym piórem i dało się nawet czasami zauważyć ten charakterystyczny dla Clare styl (m.in. w szczegółowych, ale nadal ciekawych opisach).
       Próba żelaza może wydawać się jedynie dla młodszych czytelników, ale każdy może po nią sięgnąć. Po prostu skierowana jest do szerszej publiki, a nie tylko dla dzieci, albo tylko dla młodzieży. Wystarczy trochę chęci, a każdy kto chce, może ją przeczytać. Dlatego polecam ją wszystkim bez wyjątku, a sama będę teraz z zniecierpliwieniem czekać na kolejną część.

8/10

Za egzemplarz recenzencki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Albatros!

Wyzwania:

Przeczytam tyle ile mam wzrostu (+2,5cm)