''Obsydian'' Jennifer L. Armentrout

Tytuł oryginału: Obsidian 

Seria: Lux #1 

Wydawnictwo: Filia 

Liczba stron: 448 

Data premiery: 21 maja 2014

Kiedy przeprowadziliśmy się do Zachodniej Wirginii, zanim zaczęłam mój ostatni rok w szkole, musiałam przyzwyczaić się do dziwacznego akcentu, rwącego się łącza internetowego i całego morza otaczającej mnie nudy... Aż do momentu, kiedy spotkałam mojego nowego, wysokiego sąsiada o niesamowitych, zielonych oczach. Wtedy sprawy zaczęły obierać zupełnie inny kierunek... Ale kiedy zaczęłam z nim rozmawiać zrozumiałam, że Daemon jest wyniosły, arogancki i doprowadza mnie do szału. Zupełnie nam nie po drodze. Zupełnie. Jednak kiedy prawie nie zginęłam, a Daemon dosłownie zamroził czas, cóż... stało się coś zupełnie niespodziewanego…
Wpadłam w kłopoty, groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jedyną szansą, żebym wyszła z tego cało, było trzymanie się blisko Daemona, aż przygaśnie blask…Jeśli oczywiście sama go wcześniej nie zabiję.

''Książki były konieczną ucieczką, którą zawsze podejmowałam z radością.''

Zacznę od tego, że nienawidzę porównań książek do innych bardziej popularnych. Wprost krew mi się w żyłach gotuje, kiedy widzę na okładce lub w recenzji jakiś komentarz typu: ‘’Dla fanów Igrzysk Śmierci’’ albo ‘’Nowy Zmierzch’’. Ale dlaczego o tym wspominam? Mianowicie, niemal w co drugiej recenzji i opinii ‘’Obsydianu’’ natykałam się na porównanie tej książki do książki pani Meyer. Wiem, że dla niektórych (większości) obie powieści mogą wydawać się podobne, ale ja sama w ogóle tak nie uważam. Dlatego też moja recenzja będzie się nieco różnić od takowych.

''Piękna twarz. Piękne ciało. Koszmarny charakter. Święta trójca przystojnych chłopców.''

Obiecałam sobie, że nie napiszę o czym jest ta książka, jednak kiedy usiadłam przed laptopem zrozumiałam, że jest to niemożliwe. Nie potrafię napisać nic, co miałoby choć trochę sensu nie zdradzając głównego wątka (nie miłosnego). Więc jak pewnie wszyscy wiedzą ‘’Obsydian’’ jest o kosmitach. Ale nie o takich małych zielonych z ogromnymi oczami rodem z komiksów czy bajek, ale o kosmitach, którzy wyglądają jak każdy z nas. Przyznaję, że jest to pierwsza książka o tymże temacie jaką miałam przyjemność przeczytać. Ogólnie sądzę, że w świecie paranormal romans jest to całkiem świeży pomysł. Dlatego też, ‘’Obsydian’’ dużo zarobił już na wstępie.

''Można być wyjątkowym na wiele sposobów.''

Wiecie co jest w tej książce najfajniejsze? Nie Daemon (on należy do innej kategorii zajebistości ;D), nie całkiem (dla mnie) oryginalny wątek główny, ale to że Katy, nasza główna bohaterka, jest blogerką! I to książkową! Dacie wiarę? Tyle książek się już naczytałam a po raz pierwszy się z czymś takim spotykam, po prostu niesamowite. To i jeszcze kilka jej innych cech sprawiło, że to chyba pierwsza główna bohaterka, w którą tak mocno się wczułam. Wcale mnie nie irytowała, nie denerwowała (co za miła odskocznia od Allie z ‘’Wybranych’’!) i była jak najbardziej prawdziwa w swoim zachowaniu i uczuciach. Nie raz nie dwa wkurzam się na główną bohaterkę jak robi coś co ja uważam albo za głupie albo za jeszcze głupsze. Tutaj natomiast to uczucie nie pojawiło się ani jeden raz. To naprawdę przyjemne nie myśleć przez całą książkę, że główna bohaterka zachowuje się idiotycznie lub bez jakiegokolwiek sensu.

''Zawsze uważałem, ze najpiękniejsi ludzie, naprawdę piękni w środku i na zewnątrz, to tacy, którzy nie się świadomi swojego wpływu (..) Ci, którzy, chwalą się swoim pięknem, co z tego mają? Ich piękno jest ulotne. To tylko skorupa, skrywająca ciemność i pustkę.''

Co się tyczy Daemona… O pip (zamieńcie sobie to ‘’pip’’ na dowolne przekleństwo), po prostu nie wiem co napisać. Na samą wzmiankę o nim rozpływam się w myślach. Daemon to dupek. Dupek jakiego chce 99% populacji dziewczyn i kobiet na świecie. Ale za co go kocham najbardziej? Za to, że w porównaniu z innymi dupkowatymi głównymi bohaterami w ogóle się nie zmienił przez całą książkę. Większość z nich po poznaniu i ‘’pokochaniu’’ jakiejś dziewczyny zmienia się nie do poznania. Oczywiście na minus, bo tracą swój charakterek i zaczynają zachowywać się jak dzieci. Jednak Daemon nie i mam szczerą nadzieję, że pozostanie taki już do końca. Te jego potyczki słowne z Katy to jedne z moich ulubionych fragmentów ‘’Obsydianu’’.

''- Daemon, to nie był zwykły szaleniec.

- O to teraz jesteś ekspertem od szurniętych ludzi?

- Miesiąc z tobą i odnoszę wrażenie, że mam już doktorat w tej dziedzinie.''

Jak można się domyślić głównym wątkiem ''Obsydianu'' jest ten miłosny. Ale nie dajcie się zwieść! Nie jest on aż tak bardzo banalny jak na to wskazuje opis i nie wszystko autorka przypisuje wyłącznie miłości. Katy nie jest też głupiutką dziewczynką, która da się zwieść kilku czułym słówkom. Ma swoją godność, co idealnie pokazuje pod koniec książki. Daemon też nie jest jedynie dupkiem, po głębszym poznaniu można zobaczyć, że naprawdę troszczy się o siostrę (Dee) i dla ochrony tych, których kocha jest w stanie poświęcić wszystko i wszystkich. Dobrze to widać w dodatku do książki, czyli wybranych rozdziałach z jego punktu widzenia. Przyznam, że te fragmenty spodobały mi się nawet bardziej niż te z punktu widzenia Katy. Dodatkowo w ''Obsydianie'' znajdziemy jeszcze dwa rozdziały ''Onyksu'' - drugiej części serii, dla mnie nie było to tak ważne, bo ''Onyks'' jest już na mojej półce, ale dla tych co przeczytali ''Obsydian'' zaraz po premierze musiała być o nie lada gratka.

''Normalność jest czasami nudna.''

Podsumowując: pani Armentrout kompletnie zauroczyła mnie swoją twórczością. ''Obsydian'' mimo, że nie należy do najkrótszych książek przeczytałam w jeden dzień, a historia w nim zawarta jest naprawdę wciągająca. Wiem, że nie jest to książka dla wszystkich, raczej dla fanów gatunku, do którego należy ''Obsydian'', jednak mi się bardzo spodobał i mam nadzieję, że niektórzy z Was podzielają lub będą w przyszłości podzielać moje zdanie.

9/10