Filmy i nie tylko #1

Już od dłuższego czasu zastanawiałam się czy może zacząć pisać coś innego niż recenzje książek. Chodzi tu przede wszystkim o moje przemyślenia na temat filmów i seriali. Jednakże za każdym razem porzucałam ten pomysł. Teraz jednak kiedy przed oczami wisi mi perspektywa żadnego posta przez dwa tygodnie z rzędu (nie zdążyłam jeszcze przeczytać książki, którą chciałam zrecenzować) powróciłam do tego pomysłu. A co mi tam! Nie zaszkodzi spróbować swoich sił w tym kierunku, nie?

Na pierwszy ogień rzucę film, który miał swoją premierę w Polsce w piątek, czyli ‘’Igrzyska śmierci: Kosogłos część 1’’. Jest to film na który wiele osób czekało w zniecierpliwieniu przez cały rok. Ja osobiście do takich osób się nie zaliczałam, choć na kilka dni przed premierą zaczął mi się udzielać klimat tego całego podekscytowania. Koniec końców razem z dwoma koleżankami postanowiliśmy wybrać się do nieco oddalonego od naszej miejscowości kina, ponieważ w najbliższym nie potrafią nic co by było w moim stylu. Uwierzycie, że nawet ‘’Gwiazd naszych wina’’, ‘’Więźnia labiryntu’’, czy nawet ‘’Zostań, jeśli kochasz’’ nie puścili? To wręcz niedopuszczalne. No ale nie o tym.

Do kina szłam praktycznie z ciemno. Co może Was zdziwić nie czytałam ‘’Kosogłosa’’ i chyba nawet nie oglądnęłam żadnego zwiastuna, jedynym moim źródłem informacji były przeczytane recenzje tej produkcji, nic więc dziwnego, że nie miałam zielonego pojęcia co się będzie dokładnie działo. Na każdą nowinę od koleżanek (które oczywiście książkę przeczytały) reagowałam uniesieniem brwi lub pytaniem: co?! Dobra niekoniecznie pytaniem, bardziej okrzykiem zaskoczenia. A kiedy to po obejrzeniu obowiązkowych reklam przedseansowych, po prostu szczękałam zębami wraz z resztą.

Tak było przed oglądnięciem ‘’Kosogłosa’’, natomiast w trakcie oglądania… To już zupełnie inna bajka. Przez niemal połowę seansu dławiłam się ze śmiechu. Pozwólcie, że wytłumaczę. Z natury jestem raczej powściągliwa w okazywaniu uczuć, niemal do perfekcji opanowałam minę pokerzysty, kiedyś nawet przezywali mnie ‘’Poker Face’’. Jednakże kiedy coś mnie poruszy… zaczynam się śmiać. To taki mechanizm ochronny, niech ludzie myślą, że oszalałam, byle tylko nie wiedzieli, że coś czuję. A ‘’Kosogłos’’ naprawdę mnie zaskoczył. Tyle emocji, tyle zdarzeń, śmierci… wow, po prostu szok, zwłaszcza dla mnie, osoby której kompletnie się tego nie spodziewała. W niektórych momentach serce biło mi tak szybko jakby miało zaraz wylecieć z piersi, a w innych stawało ze strachu. Sądząc po moich koleżankach nie byłam w tych emocjach osamotniona, jedna obgryzała paznokcie, a druga w momentach zaskoczenia chowała głowę pod kurtkę. Może to brzmi śmiesznie, ale jest jak najbardziej prawdziwe.

Do gry aktorskiej nie mam się gdzie przyczepić, na siłę mogłabym nadmienić, iż zauważyłam, że Jennifer Lawrence ma chyba tylko jedną minę, jeśli chodzi o okazanie zaskoczenia. Ale to szczegół, który o ogóle nie wpływa na ogólną ocenę i odbiór filmu. Natomiast pani Banks wcielająca się w rolę Effie Trinkett totalnie mnie rozwaliła. Te jej teksty i idealnie do nich dopasowana mimika były niesamowite. Ją chyba najbardziej polubiłam ze wszystkich.

 

Efekty specjalne mnie powaliły. Soundtrack zauroczył. Akcja wciągnęła i nie potrafiła zwrócić. Każdy szczegół był dopracowany na ostatni guzik. Dawno już nie oglądałam filmu, który byłby na tak wysokim poziomie. To po prostu niesamowite, co twórcy potrafili stworzyć. Chyba jeszcze długo nie wyjdę z podziwu. Ten film był aż tak dobry, że nie mogę dopatrzeć się żadnego istotnego minusa, co jest dla mnie niecodzienne.

Wychodząc z kina na moich ustach widniał tak szeroki uśmiech, że chyba na zawsze pozostaną mi po nim zmarszczki. Ale to nic w porównaniu do tego, co widziałam u innych. Jednym ręce trzęsły się tak, że kurtek nie potrafili włożyć, inni gapili się w ekran nie wierząc, że to już koniec, a jeszcze innym łzy pojawiły się w oczach. Co prawda zauważyłam garstkę osób kompletnie znudzonych czy rozczarowanych – wiadomo, nie wszystkim wszystko się podoba – jednak było ich tyle, co nic w porównaniu z resztą.

Koniec końców wróciłam do domu emocjonalnie wyprana. Jestem tak strasznie ciekawa co będzie się działo dalej, że chyba zacznę czytać ‘’W pierścieniu ognia’’ (pierwszą część już przerobiłam). Nie ma co, film naprawdę daje popalić ;).

10/10

Tytuł oryginału: The Hunger Games: Mockingjay Part 1

Czas trwania: 2 godz. 5 min.

Premiera: 21 listopada 2014 (Polska) 10 listopada 2014 (świat)
Reżyseria: Francis Lawrence

Scenariusz: Danny Strong, Peter Craig