''Wróć, jeśli pamiętasz'' Gayle Forman

Tytuł oryginału: Where She Went
Seria: Jeśli zostanę #2
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Liczba stron: 288
Data wydania: 21 stycznia 2015

Minęły trzy lata od tragicznego wypadku, który na zawsze zmienił życie Mii. Chociaż dziewczyna straciła rodziców i młodszego brata, postanowiła żyć dalej. Obudziła się ze śpiączki… ale zniknęła z życia Adama. Teraz żyją osobno po dwóch stronach Ameryki – Mia jako wschodząca gwiazda wśród wiolonczelistek, Adam jako rockman, idol nastolatek i obiekt zainteresowania tabloidów. Pewnego dnia los daje im drugą szansę…

Przemierzając ulice Nowego Jorku, miasta, które stało się nowym domem Mii, wyruszą w podróż w przeszłość. Czy uda im się odnaleźć miłość? Czy Mię i Adama czeka wspólna przyszłość?


Przyznam szczerze - do niedawna uważałam, że Zostań, jeśli kochasz nie powinno mieć kontynuacji. Naprawdę, książka była dobra, a zakończenie powinno zostać takie jakie było, czyli otwarte. Niech sobie czytelnik sam wyobraża, co działo się dalej, autorka nie powinna już więcej ingerować. Ale właśnie, do niedawna. Pomyślałam sobie, że skoro już kontynuacja jest, to pasuje ją przeczytać, zresztą ciekawość i tak nie dałaby mi żyć.  I teraz cieszę się bardzo, że jednak dałam szansę tej książce.

''Przed <później> jest <teraz>, którym należy się zająć.''

Tym razem narratorem jest Adam. Już po przeczytaniu pierwszych stron można zauważyć, że ma on problemy. Stres, nerwy, szybko rozwijająca się kariera i brak czasu dla siebie sprawiają, że jest na krańcu wytrzymałości psychicznej. Często trafiają mu się ataki nagłej paniki i złości, bierze prochy (czy też lekarstwa jak kto woli) pali papierosy, ma o wiele starszą dziewczynę... Nie takiego go zapamiętałam z pierwszej części. Jego przemiana jest albo może nie jest zaskakująca. Przeszedł wiele, dla niego przecież śmierć rodziny Mii też była nie lada ciosem, a do tego sama Mia odeszła od niego bez choćby słowa wyjaśnienia. Łatwo w takiej sytuacji o załamanie, więc kompletnie mu się nie dziwię i  w pełni go rozumiem. Nawet, jeśli mam być szczera (a w kwestii jestem zawsze) to muszę przyznać, że teraz polubiłam go nawet bardziej niż w Zostań, jeśli kochasz. Stał się bardziej rzeczywisty pokazując, że i on ma wady, czego w pierwszej części z tego, co pamiętam nie było widać. Wejście w jego umysł pokazało jak cierpiał i cierpi nadal po stracie rodziny Mii, odejściu jej.

''Budząc się rano, powtarzam sobie: <To tylko jeden dzień, jeden dwudziestoczterogodzinny odcinek czasu, który musisz przetrwać>.''

Właśnie Mia. Co się z nią stało? Gdzie ona poszła? (taki żarcik z mojej strony, odwołujący się do oryginalnego tytułu) O ile w pierwszej części była mi raczej obojętna - pomimo całej tej utraty bliskich jej emocje były niczym biała kartka - o tyle od przeczytania opisu ''Wróć, jeśli pamiętasz'' do niemal końca książki tak mnie irytowała tym, co zrobiła Adamowi, swoim zachowaniem, myśleniem, że wszystko kręci się wokół niej, że naprawdę zaczęłam się zastanawiać, czy jej nie podmieniono albo czy jej mózg nie został poważnie uszkodzony podczas wypadku. Wiem straciła swoją najbliższą rodzinę, wiem cierpi i wiem, że pogodzenie się z tym, co się stało jest i trudne i bolesne, ale to co wyczyniała, jak odwróciła się od miłości Adama, zostawiając go pełnego zdezorientowania, bólu i wyrzutów to już przesada. Jak można być taką osobą? Dopiero pod koniec książki można powiedzieć, że częściowo zrozumiałam jej zachowanie, ale i tak nie w pełni.

''Dni mogą trwać dwadzieścia cztery godziny, ale czasami wydaje mi się, że przejście jednego jest równie niemożliwe jak zdobycie Everest.''

Adam jako narrator spodobał mi się o wiele bardziej niż Mia. Jego spojrzenie na świat, ogrom emocji, których nie doświadczyłam czytając Zostań, jeśli kochasz i to jak sobie z nimi radził (chociaż trafniejsze by było tutaj stwierdzenie: jak sobie nie radził) powaliły mnie na kolana. Aż dało się poczuć te wszystkie emocje, wstrzymywane cierpienie, złość oraz poczucie zdrady i porzucenia. Adam to wszystko czuł, a za pośrednictwem pierwszoosobowej narracji również czytelnik mógł ''zanurzyć się'' w jego głowie i sercu.

''Mówią, że nic nie dzieje się bez przyczyny, ale nie jestem pewien czy to kupuję.''

To co mi się jeszcze spodobało to, świat wykreowany prze panią Forman. Show biznes, media, paparazzi i fani to wszystko jak dla mnie było bardzo realne. Adama wszędzie potrafili rozpoznać, a gdy tylko już się to stało, mógł zapomnieć o spokoju. Co prawda nie wiem jak w rzeczywistości to wygląda, ale właśnie tak wyobrażałam sobie życie prawdziwej gwiazdy. To wszystko połączone z wręcz magicznym opisem Nowego Jorku daje świetny efekt. I jeszcze coś. Przed niemal każdym rozdziałem znajduje się krótki urywek piosenek Shooting Star, zespołu Adama. Te teksty tak mi się spodobały, że niektóre z nich zapamiętałam i recytuję sobie pod nosem. Z tych piosenek aż kipiało od tego, co czuł ich autor (jak można się domyśleć Adam). Ich mały tester macie pod spodem. 

''Bębenek rewolweru,obrót-raz,dwa,trzy.

Ona mówi: wybieraj,albo ja,albo ty.

Chłód metalu na skroni,

strzał,co w uszach dzwoni.

Smak krwi rozbryzganej.

Gratuluje jej wygranej.''

Wróć, jeśli pamiętasz to nie jest już melodramatyczna opowiastka na jaką natrafiłam w pierwszej części, to tutaj znalazłam ''to coś'', którego na próżno naszukałam się Zostań, jeśli kochasz. Kompletnie się tego nie spodziewałam. A już tym bardziej nie spodziewałam się, że ta książka aż tak mi się spodoba, że z ciekawości będę w stanie siedzieć całą noc i czytać, byle tylko dowiedzieć się jaki będzie koniec tej niesamowitej historii. Powiem, krótko, w najmniejszym stopniu nie żałuję przeczytania tej książki, wręcz przeciwnie. Cieszę się, że po nią sięgnęłam, ponieważ właśnie dzięki Wróć, jeśli pamiętasz na zawsze zapamiętam tą opowieść.

9/10

Wyzwania:
Klucznik (Przecinek i kropka)
Przeczytam tyle ile mam wzrostu (1,9)